Oma woonde in een boerderij in het West Friese landschap. Samen met haar man woonde ze daar al een mensenleven lang. Opa had vroeger een bouwbedrijf en oma kon je vaak vinden in haar tuin. Met prachtige bloemen onderhield ze haar pluktuin voor haar omgeving en voor mensen die spontaan langs kwamen fietsen. Aan de andere kant van de boerderij verbouwde ze groenten, fruit en kruiden. Als je langs de kruidentuin liep rook je een mengeling heerlijke geuren van oregano, tijm en salie. Ook was het een moderne oma, want binnen kon je een kopje verse muntthee krijgen, munt uit eigen tuin.
Als ze s’nachts niet kon slapen liep ze even door haar tuin. Samen met de uilen had ze een nachtelijke leefwijze. Achterin de tuin stonden een paar bomen waar uilen zaten. Als je goed keek kon je uit het keukenraam de uilen zien zitten. Iedereen wist dat oma uilen spaarde, uilen van hout, glas of porselein. Groot en klein, maar ook pluche uilen en mokken zag ik staan. Je kon haar net blijer maken als je even langs kwam voor een bakkie koffie of thee nam de familie een uil mee. Je ging dan weg met een zak groente en een bos vers geplukte bloemen en zo fietste je dan het terrein weer af naar huis. Het was altijd een feest in de leefkeuken van oma.
Vorige week overleed oma. Samen met het gezin zaten we aan de keukentafel. Ik zag overal uilen staan en vroeg wat dit voor hun moeder betekende. Ze vonden oma een wijze vrouw en je kon dag en nacht bij haar terecht.
Een mooie statige uil pronkte op de voorzijde van de rouwkaart. Samen met de kleinkinderen maakte de bloemist een mooi bloemstuk met bloemen uit eigen tuin. De sperziebonen worden in het stuk gestoken en een struik boerenkool pronkt in het midden.
Op vele planken en in de kasten staarde vele uilen ons aan. Ik vroeg wat ze ermee gingen doen. Na samen sparren hadden we bedacht dat we de uilen gaan inpakken als een mooi cadeautje. We gaan ze bij het verlaten van de aula uitdelen. Zo wordt de uiltjes een mooie herinnering aan oma.
