Een lerares hoorde een leerling klagen na het sterven van zijn geliefde. De jongen vertelde, dat het hem zo zwaar viel om haar los te laten. Toen toonde de lerares hem hoe loslaten meer zegen brengen kan dan vasthouden.
Hij schepte een handvol zand en zei: “Zie, hoe mijn hand als ik hem open houd veel zand kan dragen. Wel glijden er zandkorrels af, maar je zou ze overtollig kunnen noemen, te veel, niet nodig. Maar wat de open hand dragen kan dàt blijft.”
Toen legde de lerares zijn leerling uit hoe niet loslaten ondragglijk leed veroorzaken kan. Hij kneep de hand gevuld met zand dicht tot een vuist. Heel krachtig spande hij zijn vingers om al het zand vast te houden. Maar het tegendeel was het gevolg.: het zand werd tussen de krampachtig gesloten vingers weggedrukt en viel op de grond. En tenslotte stond hij met lege handen.
De lerares leerde haar leerling: “Zo is het ook als de ene mens bij de andere mens vandaan sterft/ Durf los te laten. Laat haar gaan met open handen. Dan zal wat je in je verdriet zo nodig hebt dicht bij je blijven.
Breng je te binnen wat je van haar leerde. Denk aan de vreugde die er was en de moeite die je deelde. Koester de goede herinneringen en de lieve woorden. Geniet van haar verbondenheid met jouw verleden en draag zelf haar hoop op de toekomst verder. Ontdek, dat hij die loslaat sterker is dan hij die vasthoudt.
Zo troostte de lerares haar verdrietige leerling: “Wat de open hand dragen kan dàt blijft!”
