Voorgesprek
Soms kom je bij een familie thuis en staat er een mooi tafereel in een hoekje van de kamer. Een openstaande schelp, dansschoenen, een masker en een mooie zijde sjaal. Dat zet je aan het denken en dan kan het soms zijn dat we een sprookje vertellen tijdens de uitvaart.
Er was eens een lief meisje
Geboren hier heel ver vandaan. Ze werkte hard. Maar een verdriet dat ze haar hele jonge leven al met zich meedroeg maakte haar leven zwaar. Zwaarder dan al het werken van een heel jaar bij elkaar. Het meisje besloot het geluk te zoeken. Ze dacht bij zichzelf. ‘Wat maakt mij blij?’ Ze wikte en woog en voelde na in haar hart wat haar vreugde zou schenken en haar verdriet naar de vergetelheid zou voeren. En toen wist ze het. En na lang nadenken was ze eruit.
Van haar spaargeld kocht ze een paar prachtig mooie zwarte met zilveren stippen versierde dansschoenen en een gouden masker. Want dansen, daar werd ze gelukkig van. Ze danste rondjes op haar schoenen en danste haar verdriet weg. Voor het eerst voelde ze zich gelukkig!
Het meisje danste nooit voor de wereld.
Zodra er iemand haar binnenkwam was ze onherkenbaar door het masker dat ze op had. Nee, de vreugde van het dansen was alleen voor haar bestemd. Op een dag kwam oma onverwachts binnen en zag haar kleindochter stralend van geluk dansen. Het ontroerde oma om haar zo te zien. Ze bedacht zich geen moment en zocht in haar dekenkist die prachtige mooie paarse lap stof om een mooie sjaal voor haar kleindochter te naaien. Niet lang daarna ging oma weer bij haar kleindochter langs. Deze keer zag ze haar niet dansen. Haar lieve meisje had hard gewerkt en zat stil in een hoekje. Toen oma haar de sjaal gaf was haar kleindochter zo blij dat alle vermoeidheid op slag verdween en samen dansten ze de kamer rond.
Jonge vrouw
Na jaren van hard werken besloot het lieve meisje, dat inmiddels een jonge vrouw was geworden het geluk in een ander land te zoeken. Ze verliet haar familie en trok de wijde wereld in. Met haar attributen die haar deden dansen en vrij zijn had ze het vertrouwen gekregen dat het geluk ergens op haar wachtte. Hoewel het afscheid Oma zwaar viel, gunde die haar kleindochter het beste in het leven. Tot diep in de nacht werkte ze aan het afscheidscadeau om aan haar lieve kleinkind te geven. Toen de dag van ‘afscheid nemen’ was aangebroken zei ze: ‘ Lief kind, het geluk is er ook voor jou. Omring je zelf met lieve mensen die zien wie je bent en als je die gevonden hebt, pas dan mag je dit cadeau uitpakken.’
Verhuizen
Vol goed moed vertrok de jonge vrouw naar den vreemde. Eenmaal In het land aangekomen, waar ze haar geluk zou zoeken, moest ze alles opnieuw leren: de taal, andere mensen en gewoontes en meer. Maar een ding bleef hetzelfde: het dansen, dat was haar eigen en dat had geen aanpassing nodig. Eindelijk vond ze rust in haar eigen woonruimte. Zo nu en dan miste ze haar oma en haar vaderland en alles wat altijd zo vertrouwd was in haar leven, maar ze had haar godsdienst en haar diepe geloof dat haar troostte en later vond ze een uitlaatklep in schilderen van krachtige mensen, zoals zij zelf ook krachtig was. Ze schilderde en leefde met moed en vol passie, met alle liefde uit haar hart.Het werken en schilderen beheerste haar leven. Er kwamen steeds meer lieve mensen in haar leven en de behoefte aan het dansen raakte op de achtergrond evenals haar verdriet. Maar ze vergat de moeilijke tijd in haar leven niet.
Altaar
Ze maakte een klein altaar in haar kamer waarop de dansschoenen met glimmende steentjes stonden en het gouden masker. Het masker hoefde ze nu niet meer te dragen. Ze mocht zijn wie ze was. Alleen de langwerpige schelp met de mooie diamant erin bleef dicht. Op een dag stond ze voor de spiegel en zag dat ze ouder was geworden. Ze dacht terug aan haar leven zoals die ooit geweest was en waar de dansschoentjes en haar masker getuigen van waren. Het lieve gezicht van haar Oma verscheen weer voor haar en opeens herinnerde ze zich het cadeau wat ze van Oma had gekregen. Ze had haar belofte gehouden en het niet opengemaakt. Het lag nog stil te wachten boven in haar kast.
Cadeau uitpakken
Nu was de tijd aangebroken om het cadeau uit te pakken. Het papier rook wat muf van alle jaren dat het onaangeroerd had gelegen. Met trillende handen maakte ze het pakje open en nam de prachtige, met pareltjes afgezette witte jurk in haar handen. De jurk, die haar Oma met zoveel liefde voor haar had gemaakt, deed haar huilen van geluk en deed haar het gemis van haar Oma weer zo voelen. Maar ze voelde zich heel! Ze trok de mooie jurk, de glimmende dansschoentjes aan en deed de paarste sjaal om. Het masker had ze niet meer nodig. Ze kende zichzelf en had zich verzoent met haar verdriet en haar verleden. Ze danste en danste de hele dag en de hele nacht door. Ze danste zich vrij de wereld in.
En toen gebeurde er iets wonderlijks. Op haar altaartje lag ook een schelp, die tot dan toe dicht was gebleven. Maar nu, nu er zoveel liefde en vreugde in de kamer hing ging ze open en gaf haar geheim prijs. Ze liet een schitterende diamant zien. Het was alsof de diamant zei: Ik vertegenwoordig de essentie van de vrouw met de dansende schoentjes.
Het lieve meisje, werd een jonge vrouw, groeide op en werd ouder tot ze op een dag afscheid moest nemen van het leven.
Maar werd en word nooit vergeten. De mensen herinneren haar als een warme stralende zon en men dacht aan haar fonkelende passie die kon schitteren als de sterren in de nacht. Als een diamant: zeldzaam en kostbaar in haar liefde, moed en kracht. Ja, dat was ze, sterk en fonkelend als een diamant. Ook al is ze niet meer bij ons, zo zal ze nog altijd in onze harten blijven.❤️❤️
