Afscheid van je artistieke tante? Dat kan niet anders dan anders dan anders zijn. Dat wist ik wel zeker. Samen met oom Hans – hoe hebben zij elkaar zo weten te vinden – en Mariëtte, de andere lievelingsnicht van tante Ans gaan we in gesprek. Niet heel vrolijk maar zeker niet al te verdrietig. Daarvoor is tante Ans’ leven te rijk en uitbundig. En zal haar overlijden te voorzien en pijnloos zijn.
Hoe dan wel?
We wisten al snel wat we niet wilden; geen statig en standaardgedoe. Maar wat dan wel? Had Ans daarover zelf wel al eens over nagedacht? Dat niet. Ze leeft echt in het nu. Maar nu was toch het moment aangebroken waarop wij dat wel moesten bepalen. Want dat staat voor Ans als een paal boven water; dat wil zij samen met ons doen. Goed, wat maakt haar echt blij en gelukkig? Haar kunstverzameling, exposities bezoeken, reisjes met de camper samen met Hans door heel Europa, haar twee lievelingsnichtjes. En dat dan vertaalt naar een afscheid. Thema kunst staat al snel bovenaan het verder nog maagdelijke witte papier. Als er iets is waar zij niet van houdt, is het wel wit papier. Veel te saai. Op haar to-do-lijstje staat als nummer één kaart ontwerpen; veel kleur en met favoriet kunstwerk erop.
Kan dat echt?
Een dienst in een galerie. Zou dat kunnen? Zij in een prachtig gewaad op een opbaarkunstwerk naar ontwerp van één van haar lievelingskunstenaars pontificaal middenin een expositie van de kunstwerken die zij in hun leven hebben verzameld. Prachtig! Ans is helemaal enthousiast. Alsof ze een gezellig feestje organiseert. En niet haar eigen afscheid aan het orkestreren is. De gedachte aan een eigen expositie brengt een uitgelaten vrolijkheid teweeg. De lieverd. Hans en Ans komen al heel wat jaar bij een galerie in Alkmaar. Met die galeriehoudster hebben zij een fijn contact. Zij gaan haar vragen wat zij van dit idee vinden. En of zij dan ook het inrichten van de expositie samen met Ans wil voorbereiden.
Bonte stoet
Advies en hulp bij het realiseren van onze ideeën krijgen we natuurlijk. Want wij hebben geen idee waar je allemaal ook nog aan moet denken. En of wat Ans wil ook wel kan. Het is vervreemdend een afscheid te regelen, terwijl het nog niet zo ver is. Maar het is ook waardevol en bijzonder dit te kunnen doen samen met degene die je gaat missen. En op een manier die haar ondanks alles vrolijk stemt. Want Ans in een galerie is als een klein kind in een snoepwinkel. Omringd door kunst, begeleidt door klassieke muziek, vergezeld door al haar geliefden en vrienden. Zij ziet zich al gaan in hun hippie VW-camper van de galerie naar de begraafplaats. Gevolgd door een bonte stoet aan voertuigen; auto’s, busjes, motorfietsen, een bakfiets en misschien zelfs iemand op skates. Iedereen gekleed in iets fleurigs. Haar een handje gekleurd zand toewerpend als afscheidsgroet. Haar laatste rustplaats overstelpt met kleurige bloemen. Als alles ook zo lukt, kunnen we met een gerust hart “Dag lieve, leuke tante Ans” zeggen.